172.

این روزها که خلاصه نویسی ها و جی برگ های 50درصد اول منابعم رو برای آزمون جمعه مرور می کنم گاهی همان نوشته ها مرا می کشاند به سال اول دبیرستانم. (حوصله ندارم حساب کنم چند سال پیش میشه از طرفی هم هول دارم از حساب کردنش از دیدن عدد بزرگی که باید ناباورانه بهش نگاه کنم که یعنی انقدر؟؟)

حالا این که فیش نویسی ها و خلاصه نویسی های درسی من برای کنکور ارشد چه ربطی به سال اول دبیرستان دارد را می گویم.

آن روزها معلم هنری داشتیم به نام خانم کاشانی؛ از آن معلم هایی که آرامش از چهره شان می بارد از آن ها که دل هیچ شاگردی را نمی شکنند و با همه خوب رفتار می کنند. خانم کاشانی گاهی بعد از خط زدن سرمشق های خط تحریری که به ما می داد نکاتی هم درباره روانشناسی خطمان گوشه دفتر می نوشت.

آنچه که در ذهنم مانده این است که یک بار پس از مدتها انتظار دفترم را که باز کردم خط زیبایش را گوشه دفترم دیدم که نوشته بود:

دخترم زیبا!

با چشمانی زیبا!

با خطی زیبا!

اما دلی پر از اضطراب!!!

آن روزها یادم نمی آید اضطراب خاصی در زندگی می داشتم (یا شاید هم داشته می بودم!) اما این روزها...

جی برگ ها و خلاصه نویسی هایم این روزها پر از اضطراب هستند اضطراب مریضی بچه، ناهاری که فکری برایش نکردم، خانه ای که تمیز و مرتب نشده و آشفتگی اش بیش از همه خودم را آزار می دهد و اضطراب و خواب آلودگی درس خواندن در نیمه های شب وقتی همه خوابند و شاید یکی از دخترها هم کمی تب داشته باشد....

خانم کاشانی یادت بخیر

این روزها برای تشخیص اضطراب در دست خطم نیازی به دانستن روانشناسی خط نیست لرزش حروف و کلمات درهم و خطوط نازک و کمرنگ همه نشانه های بارز اضطراب و به راحتی قابل فهم هستند. کاش کسی پیدا شود و راه درمان این اضطراب را به من یاد بدهد به آن بیشتر نیاز دارم...

پانوشت:

اولین و آخرین باری که پستی را تقدیم کردم این پست بود. بعدها شنیدم کسی که آن پست را تقدیمش کرده بودم یعنی معلم کلاس اولم به رحمت خدا رفته اند. برایشان آرزوی آرامش و آمرزش دارم.

این پست هم قطعا باید به خانم کاشانی معلم هنر دبیرستان فدک تقدیم شود با آرزوی عمر پربار و سرشار از همان آرامشی که همیشه به ما منتقل می کردند. همیشه شاد باشید.