264.

در فاصله ای که منتظر رسیدن یک مصاحبه ایمیلی هستم و دقیقه ای یک بار باید ایمیلم را چک کنم، فقط خواستم ابراز وجود کرده باشم و بگویم هستم، خوبم و روزها همچنان به قول آن ور آبی ها نان استاپ می گذرند و ما هم نان استاپ می دویم تا از گردش روزگار جا نمانیم و البته که معمولا نفس کم میاوریم و جا می مانیم!

عذر همسر را یک جورهایی از محل کارش خواسته اند و یک جورهای دیگر تبعیدش کرده اند به جایی چسبیده به خانه پدریش. جایی که هیچ اضافه کاری ندارد و باید با حقوقی که تقریبا 80درصدش بابت قسط وام می رود، بگذرانیم. به نظر نمی رسد ناراحت باشد، اصلا به خاطر همین پدرجانش گند زد به شغلش و افتاد روی دور لج و لجبازی با رئیس و ... و این دور لج افتادن رئیس با او و لجبازی های او با رئیس که از پارسال شروع شده بود به اینجا ختم شد که تبعید شد!!

یک جورهایی فکر می کنم از وقتی کمی بار زندگی را از دوشش برداشته ام، دست از تلاش بیشتر کشیده و حس می کند همان حقوقش به اضافه چندرغاز حق التحریر من کفاف زندگیمان را می دهد، پس چرا این همه ماموریت و شیفت و ...

ناراحتم! توهم نیست می دانم که نزدیکی زیاد به پدر و مادرش روی زندگیم تاثیر منفی می گذارد؛ ناراحتم چون می دانم شایدالان نزدیکی به پدرش خوشحالش کرده باشد اما بعد مدتی این که موقعیت کاری خوب و شان اجتماعی ناشی از آن را از دست داده، عذابش خواهد داد و غرولندها و افسردگی هایش بر سر من خواهد بود.

فعلا امروز فرستادمش برای چانه زنی بر سر این که بماند در همین محل کارش یا اقلا تبعیدش نکنند، شعبه های بهتری هم دارد محل کارش. تا چه شود و خدا چه خواهد!

پ ن: اوضاع کاری خودم به لطف خدا خیلی خیلی خوب پیش می رود. امید است که همینطور پیش برود تا آنجا که به حق واقعیم در این کار برسم.