۲۴۰.

این روزها فکرم گرفتار گره بزرگی است که به کار باباییم افتاده نمی دانم از کجا و چگونه? و نمی فهمم چطور خدا به همین راحتی بنده ای را با آبروی ۳۰ساله اش امتحان می کند. 

البته که بابایی مثل همیشه خونسرد و با آرامش هر بار که صحبت از این داستان پیش میاید می گوید: خدا بزرگه! و توکل به خدا را در همه وجودش می توان دید اما این قضیه مامان را حسابی به هم ریخته و خواب و خوراک را از او گرفته. 

حالا ما مانده ایم و استرس هر روزه که چرا خانه ای که بابا برای همین روزهای مبادا پیش خرید کرده بود به فروش نمی رسد و حتی چرا خانه ای که خودشان در آن ساکن هستند رهن نمی رود تا با پول آن در یک محله پایین تر خانه رهن کنند و این گره را باز کنند. 

ما مانده ایم و استرس برادری که به گوشمان رسیده برای گشایش این گره حتی به فکر فروختن کلیه هم افتاده و دلمان هزار راه می رود وقتی یک روز دو ساعت دیرتر به مغازه می آید یا جایی می رود که نگفته کجا و قبلا اطلاع نداده است. 

اینها را نگفتم که غرغر کرده باشم گفتم چون می دانم روزها و ساعات پربرکتی را می گذرانیم خواستم از دوستان همراه و همرازم تمنا داشته باشم در لحظات سحر و افطار خانواده مرا از دعایتان بهره مند کنید.